جوان خیرخواه

در بنی اسرائیل، دو برادر جوان بودند که به یکدیگر بسیار مهربانی و محبت می ورزیدند و هر دو، در یک دشت زراعت داشتند. یکی از برادران ازدواج کرده و پدر چند فرزند بود و دیگری، به دلیل فقر و تنگدستی، هنوز ازدواج نکرده بود.

چون فصل درو کردن گندم رسید، گندم خود را خرمن کردند و پس از جدا ساختن گندم ها از کاه، تصمیم گرفتند محصول را به خانه ببرند. هنگام غروب، برادر بزرگتر برای انجام کاری، گندم های خرمن شده اش را به برادر کوچک سپرد و به سوی خانه رفت.

هنگامی که او از نظر ناپدید شد، برادر کوچک با خود گفت:

من که ازدواج نکرده ام و خرج زندگی ام بسیار کم است، ولی برادرم عائله مند است و جز این گندم ها، چیزی ندارد. بهتر است مقداری از گندم خود را روی سهم او بریزم که نان بچه هایش تامین گردد. سپس، مقداری از گندم هایش را روی محصول برادر ریخت.

هنگامی که برادر بزرگ باز گشت، شب شده بود و برادر کوچک می خواست به خانه برود. گندمش را به برادر سپرد و رفت. برادر بزرگ نیز پیش خود گفت: الحمدلله من که صاحب خانه و همسر و اولاد هستم، اما برادرم به سبب فقر و تهی دستی، ازدواج نمی کند. بهتر است مقداری از گندم خود را روی محصول او بریزم تا سهم گندمش افزایش یابد و بتواند ازدواج کند. با این نیت، مقداری از گندم خود را روی سهم برادرش ریخت.

چون خداوند از آن دو جوان خیرخواه، این ایثار و گذشت را دید، اراده اش به آن تعلق گرفت که به هر دو برادر، وسعت رزق عنایت فرماید و آنان را از فقر نجات دهد.

بدین جهت، هر یک از برادران که گندم خود را برداشت، می دید دو برابر سال گذشته است و بسیار متعجب می شد. آنها می پنداشتند علت افزایش گندم برادر دیگر، به خاطر آن است که گندم خود را بر روی محصول او ریخته است. اما نمی دانستند که در اثر اخوت و خیرخواهی و صله رحم، خداوند به گندم آنان برکت عطا فرموده است.